Meer foto's

Als eerste een foto van mijn vervelendste klas. Van links naar rechts zie je Álvaro (een slim kind dat thuis echter veel te weinig aandacht krijgt en zo in de les moeilijk handelbaar is), Javi (de enige die zich hier red en één mijner grootste fans. Volgens hem ben ik de beste leraar ter wereld en gaat hij me ongelooflijk missen. Het spreekt voor zich dat hij dus wel wat goedmaakte :) ), Mireya (dom en verwend, maar geen kwaad kind. Doch, niet leuk om in de klas te hebben) en als klap op de spreekwoordelijke vuurpijl - al mag je dat hier bijna letterlijk nemen - Emilio (hyperactief, rotverwend en vooral een lastig geval. Ook geen slecht kind hoor, ik haat 'em gewoon).



Hier kan je dan mijn allerkleinsten bewonderen: Irene en Diego. Apart zijn ze geweldig lief, maar gezien ze elkaar haten gaan ze niet geweldig goed samen.



Hierboven twee meisjes van mijn oudere klas: Mónica en Nuria. De andere twee wilden niet op de foto en worden bijgevolg ook niet vermeld :D.



De laatste is één van mijn favoriete klassen, waar je van links naar rechts Álvaro, Paula, Encarna, María, Andrea en Cecilia. Deze zitten nog net op de leeftijd waar alles interessant en opwindend is en zijn daarom heel leuk om les aan te geven..behalve Encarna, da's een monster..en Andrea is een beetje achterbaks...ok goed en María is ook wat kwaadaardig, maar de rest is heel lief.

Nog wa foto's.

Ni dat er geen plek meer was in het andere bericht, maar ik had het al gepubliceerd en...-zucht- zie de voetnoot in het vorige bericht.

Mijn bord op mijn verjaardag. Ik ben zo vriendelijk geweest hen de spellingsfout niet te vermelden.

Elena in bed met twee van haar beste vrienden (de laptop en Bola, de pluchen pad).

Ikzelf op Plaza Mayor.

Onze pluche gorilla Chocuco heeft een moeilijke periode achter de rug. Hij heeft ondertussen z'n Lambrusco-verslaving onder controle en is reeds 48 dagen nuchter.

Nog wa foto's.

Foto's

Na veel loze beloften, eindelijk enkele foto's van onze woonst, alsook van mijn klas en Salamanca stad.

De zitkamer.

Slaapkamer (rechterwand, met bureau en schappen).

Slaapkamer (linkerwand, met bed).

De keuken.

Ons zicht op straat (Calle Esperanza - lo último que se pierda)

Eén mijner klassen; dinsdag en donderdag van 16u30 tot 17u30 verkeer ik in het gezelschap van (van links naar rechts) María Alonso, Maríe Pérez, Elena, Álvaro en Juán. Ik zal proberen nog een foto te maken van andere klassen, maar kan niks garanderen. In sommige klassen komt dat namerlijk overeen met het uit de 4x4 stappen op safari, overigens weet ik niet of ouders daar echt mee kunnen lachen (ze weten wel niet dat ik uit België komt, maar toch).


ps: Excuses voor de vele e-mailberichten. Ik ben nog steeds niet zo'n crack in dat 'bloggen'.

Lullige week...

Deze week zijn er in feite veel rare dingen gebeurd. Misschien daarom dat ik eindelijk nog eens iets op deze pagina geschreven heb, daar ik op een zekere manier een uitlaatklep nodig had. Vandaag schrijf ik nog maar eens omdat blijkbaar nog niet alles eruit is.

De afgelopen week heb ik me veel dingen gevoeld, eerst onmachtig, dan ziedend, later triest, maar in het geheel vooral vol ongeloof en diep teleurgesteld.

Laten we even een weekje teruggaan om de oorzaak van deze stortvloed aan gemoedstoestanden vast te stellen. Ongeveer een week geleden hebben Elena en ik ons mogen verheugen op het bezoek van zus Nina en diens vriend Sam. Het is een week geweest waarin we redelijk veel avonden samen hebben doorgebracht en ook een heel aantal gesprekken hebben gevoerd. Uit deze gesprekken heeft de zus in kwestie blijkbaar een resem zaken gedestilleerd die ten huize Callebaut een heuse stigmatisatie van de oudere broer teweeg gebracht hebben. De zaken in kwestie worden hier niet vermeld. Niet zozeer omdat ze het daglicht niet mogen zien, wel omdat ik niet precies weet waarover het gaat.

In verband met dergelijke stigmatisaties zonder duidelijke oorzaak zijn de Callebauts niet aan hun proefstuk toe. Een dik jaar geleden heb ik ook al enkele maanden in Valencia mogen doorbrengen zonder dat er door bepaalde gezinsleden tegen mij gesproken werd. Wat wel nieuw is is dat de situatie in dit geval bewust in de hand gewerkt is en dit om een reden die mij onbekend is.

Het lijkt misschien overdreven om zo lichtgeraakt met deze dingen om te gaan. Doch wil ik benadrukken dat als men lange tijd ver van huis is, ondanks de geweldige belevenissen die je ook mag doormaken, men ook veel moeilijke momenten kent. Een dier uit zijn biotoop halen is namelijk steeds een traumatische gebeurtenis. In deze gevallen is steun en begrip van familie een absolute noodzakelijkheid. Blijkbaar zijn er bewoners van het nummer 19 in de Oude Hoevestraat te Winksele die dit nog altijd niet doorhebben, of erger, die het gewoon niks kan schelen.

Zo'n dingen vreten aan een mens en doen hem ellenlange en vervelende blogberichten schrijven waar in feite niemand iets aan heeft behalve hijzelf.

In elk geval, ik voel me nu al iets beter, maar blijf vol onbegrip en erg teleurgesteld achter. Ik had van sommigen veel meer verwacht.

Belofte maakt schuld

Zo... hier zit ik dan eindelijk nog es voor het toetsenbord, voorzien van de motivatie om iets te schrijven en vergezeld door de Henry Mancini's muzikale interpretatie van een roze panter die filters door een sigarettenkoker rookt. De met water aangelegde Kas (Spaanse Fanta) bij mijn rechterhand dient om m'n suikergehalte weer op niveau te krijgen, terwijl het bruin brood en paté bij mijn linkerhand dienst doet als buffer voor de koffie.

In een vorig bericht deed ik de belofte om ietwat over onze woonst en professionele situatie uit te doeken te doen.

We wonen in een gedeelde appartement dat in feite vooral aan studenten een dak alsook vol pension aanbiedt. Dit wordt aangeboden door een vrouwtje op middelbare leeftijd die, als je't mij vraagt, liefst twintig kinderen had gekocht en ons aldus ook behandelt als ware we haar kroost. Zij zorgt ook voor het onderhoud van de gemeenschappelijke ruimtes en bereidt de maaltijden voor onze huisgenote Noemí - een heel sympathiek meisje uit Palencia die een Master in onderwijs studeert. Af en toe komen er ook enkele andere gasten even inwonen. Kortgeleden hadden we enkele middelbare scholieren uit Lyon op bezoek en daarvoor een - hoogst irritante - Argentijnse die op studiebezoek naar Salamanca kwam. Naar verluid komt binnenkort ook een Amerikaanse student logeren.

Qua werk geef ik ondertussen al enkele maanden les Engels aan kinderen tussen 5 (jawel!) en 12. Dat heeft een redelijke lange aanpassing en heel wat frustratie gevergd, gezien ik tevoren nooit aan zo'n jonge kinderen les had gegeven en ik aanvankelijk niet de indruk had dat ik ze werkelijk iets bijbracht.
Tegenwoordig gaat dit al heel wat beter en ik zou zelfs durven zeggen dat ik er sommige effectief iets bijleer. Van ouders krijg ik ook enkel positieve reacties, mits de uitzondering van een omhooggevallen 'nouvelle riche' die vond dat de rapporten van haar oogappel te veel negatieve commentaar bevatten en haar dan ook 'stante pede' heeft uitgeschreven. Gelukkig kozen Sally en Sarah (mijn werkgeefsters en collega-leraressen) in deze affaire mijn kant. Ik heb zo de indruk dat ze mij wel graag hebben.

Elena die geeft les Spaans aan niet-spaanstaligen; vooral aan Chinezen tegenwoordig, die vindt ze zelf geweldig grappig en ik kan haar niet meteen ongelijk geven. Daarnaast geeft ze op een andere school nog een paar uur les 'vertaling uit het Duits naar het Spaans' (of omgekeerd :s). Dit vindt ze erg leuk, daar ze zo haar Duits op niveau kan houden. Ik geloof dat ze haar onlangs nog een paar uur Duits hebben aangeboden en op dit moment ziet ze dat ook wel zitten.

Noot: Mogelijk besluit de attente lezer na het lezen van de voorbije twee alinea's dat Elena misschien toch iets meer werkt dan ik. Dit kan kloppen, doch wens ik hier in het geheel niet verder op in te gaan :).

Goed, met het behandelen van deze thema's is mijn eerder gemaakte belofte ingevuld. Verder uiteenzettingen zijn voor een andere keer.
Dat kan morgen zijn,...straks...of ook helemaal niet.

Veel groeten en bedankt voor het lezen.

Nick