Een nieuw begin

Een nieuwe woonst, een nieuwe stad, een nieuwe comunidad, kortom; een geheel nieuwe start voor ons beiden. Al dat nieuws vereist toch zeker een nieuwe webpagina? Niets daarvan, een vers tintje aan de oude geven en dan zijn we daar ook al vanaf :)

Maar goed, sinds enkele weken zijn we dus verhuisd naar Salamanca. De Spaanse studentenstad bij uitstek, gelegen in Castilla-León, op een paar honderd kilometer van Madrid, vlak bij de Portugese grens.

Vooral Elena heeft heel wat herinneringen aan deze stad, gezien ze hier zo'n vijf jaar gestudeerd heeft. Doch, in een stad studeren of er feitelijk wonen is iets geheel anders, vandaar dat het ook voor haar toch iets nieuws is.

De stadsinrichting is hier heel wat anders dan Valencia. De heldere en gladde art-deco façades die het Valenciaanse centrum betrokken, vinden hier in Salamanca hun equivalent in een stadskom die bijna integraal uit de Renaissance lijkt geplukt.

Het is alsof je bij het passeren van de Puerta Zamora (de rotonde met fontein waarlangs we vanuit onze buurt het centrum intrekken) een sprong van 500 jaar in de tijd maakt. Plots ben je omgeven door de okergele zandsteen die de befaamde 'gouden gloed' waaraan Salamanca haar bijnaam "Ciudad Dorada" te danken heeft. De anachronistische indruk die de neo-gothische gebouwen in eerste instantie opwekt wordt nog versterkt door het feit dat er in het epicentrum van de stad ongeveer geen auto's te vinden zijn. Enkel de vele stalletjes vol kikkers (één van de salmantijnse symbolen, te wijden aan de kikker die in de ornamenten één van de universiteitsgebouwen verwerkt zit) doen vermoeden dat we toch iets verder dan de 12de eeuw zitten.

Tot zover een korte beschrijving van onze eerste indrukken (of toch de mijne) van deze stad. Spoedig zullen we jullie hopelijk kunnen verblijden met enkele foto's. Tot nu toe hebben we enkel beeldmateriaal van een excursie naar Ávila. Een bizar stadje hier in de buurt, waar nog een volledige Middeleeuwse omwalling staande is.

In een later bericht zal ik nog wat over onze woonst en onze professionele situatie uit te doeken doen. Voor vandaag heb ik geloof ik wel voldoende gezeverd.

Veel groeten,

Nick

Vandaag brengen we onze laatste nacht op Valenciaanse bodem door. Binnen een 22tal uren stappen we op de bus richting Cantabria om enkele weken later het vliegtuig naar België te nemen en zo onze respectievelijke families en vrienden een bezoek te brengen. Vervolgens nemen we nogmaals het vliegtuig, op naar nieuwe oorden, die ons hopelijk evenveel mooie herinneringen bezorgen als Valencia dat gedaan heeft.

De afgelopen dagen hebben we rustig afscheid kunnen nemen van de 'hoofdstad van de Turia'. Niet zoals menig Valenciaan dit zou gedaan hebben - namelijk met een fikse vuurpijl en enkele 'petardos' -, maar in stilte en vol nostalgie alle hoeken van deze stad met de momenten die we er doorbrachten associërend.

We zullen nog vaak denken aan de avondwandelingen langs de Ciudad de las Artes y Ciencias; de namiddagen in de Turia, de bezoekjes van vrienden en familie, de Fallas met 'mascletas' incluis, de excursies naar het Bioparc, het Museu Historic, la Plaza de la Virgen, Viveros, Mestalla, Gandía, Benidorm, Sagunto, Mr. Wok, Amigo Kebab, Baby Yoghurt, la Mar de Vi, la Bodega Fila, la Playa Malvarrosa, Montaditos (op woensdag, alles 1 euro), de stripwinkelrondes, Fnac op zondag en natuurlijk de English Summer School in Faura, waar we de afgelopen maanden meer dan 90% van onze tijd doorbrachten.

Al dit nemen we met ons mee, al laten we ook een deel hier, om op te pikken wanneer we terugkeren en onze eigen vleermuis ons met open vleugels opwacht.

Elena en Nick

English Summer School 1

Na maanden vruchteloos wachten is het eindelijk zover, een nieuw bericht op onze blog.

De reden voor onze recente nalatigheid heeft veel de maken met onze nieuwe tewerkstelling, hier in de English Summer School te Sagunto, een bescheiden dorpje op zo'n 30 km van Valencia.

De school in kwestie is een soort taalkamp waar scholen hun leerlingen de hele week naartoe sturen om gedurende vijf dagen een 'inmersion course' Engels te volgen. Dat houdt in dat niet alleen de kinderen, maar ook de 'teachers' (waaronder ook 'teacher Nick' en 'teacher Helen') de hele week - van maandagochtend tot vrijdagnamiddag op het schooldomein verblijven.

De voordelen: we hoeven niets van eten klaar te maken, vervelen ons geen moment en zijn continu omringd door kinderen.

De nadelen: we hebben relatief weinig rust, komen 's vrijdags uitgeput en ongeïnspireerd thuis en zijn continu omringd door kinderen.

Om deze redenen vinden we ook vrij weinig tijd om in de week aan internetcorrespondentie te doen, waar we hier in het weekend simpelweg niet aan toe zijn.

Verder is de job heel plezant. We vinden het allebei erg leuk om met kinderen te werken. Één van de vervelendste momenten is in feite het afscheid op vrijdagnamiddag. Hoewel vijf dagen kort lijken geraken die koters op zulke korte tijd toch al fel aan je gehecht, alsook vice versa.

Goed, het is nu vijf voor twaalf, ze zullen ongeveer klaar zijn met hun avondactiviteiten (waar zowel 'Helen' als ik deze week van zijn bespaard gebleven), het is dus tijd om de ettertjes van mijn bungalow (elke 'teacher' is verantwoordelijk voor één van de 19 bungalows) goeienacht te gaan wensen.

Aan u, beste lezer, wens ik hetzelfde.

Teacher Nick

Cumpleanys, falles y altres cosas

Dag trouwe lezers(ik hoop dat jullie met meer assiduiteit lezen dan wij schrijven :),

Hopelijk vergaat het jullie goed. Hier hebben we net de meest intense week van de Fallas afgesloten. Gisterennacht zijn de laatste poppen verbrand tijdens de 'cremà' en vandaag kunnen we eindelijk genieten van een dag zonder 'mascletaes' en 'petardos' (voor de leken, tijdens de weken van Fallas is het hier de gewoonte om 24/7 bommekes te gooien en vuurpijlen af te schieten. In de praktijk betekent dit dat bepaalde delen van de stad omgetoverd worden in een mijnenveld en Valencia in z'n geheel in staat van beleg lijkt).

Verder hebben we ook beiden een nieuwe job. Sinds enkele weken staan we namelijk van maandagochtend tot vrijdagnammidag bekend als 'teacher Helen' en 'teacher Nick' van de 'English Summer School', waar we tijdens de week verblijven. We geven les Engels aan kinderen van 10 tot 15 jaar en vullen de rest van de dagen met sportieve en ludieke activiteiten.

Daarbuiten hebben we ook enkele verjaardagen gevierd. Zoals gewoonlijk schuiven Ninake en ik geleidelijk op: terwijl zij eindelijk de volwassen leeftijd bereikt schijf ik stilletjes aan op richting 'dementia' (moest die ondertussen nog niet ingesijpeld zijn). Binnen enkele weken komt het hormonenrijke geval zelf tot hier en tegen dan zullen we ook al bijna de Geburtstag van 'la mami' kunnen vieren.

Over het voetbal - waar we nog steeds fanatici van zijn, vorige week zijn we zelfs op tv gekomen - heb ik niet erg veel te vertellen, behalve dan dat de bankhouder onlangs wat openstaande rekeningen gevonden heeft en nu blijkt dat Valencia CF zo'n slordige zeshonderd miljoen euro schuldig is aan banken en clubs uit half Europa. Achja...

Veel groeten van ons falleros en stel het goed.

Blitzbericht

Even een snel bericht, want Elena slingert vanuit de keuken bedreigingen naar m'n kop, uit te voeren als ik haar niet snel ga assisteren bij het koken.

Hier gaat alles z'n gangetje, tussen vertaaljobs door neig ik nog wel vaak te sneukelen (spoedig doe ik de rest van het proces uit de doeken)en verder kijken we films gaan we naar het voetbal en bezoeken we bezienswaardigheden. Enfin, twee bejaarden in de lichamen van twintigers :D

Nee, gisteren zijn we zelfs uitgeweest met een college-tolk, Khalid. Een marokkaanse tolk die een vijftal talen kent en evenveel diploma's heeft.

Goed, hier moet ik dit zeer kort bericht afsluiten. De bedreigingen beginnen steeds meer vorm te krijgen.

Veel groeten en Amunt Valencia!

ps: Ondertussen is Valencia CF onverdiend uit de Copa del Rey geknikkerd door Sevilla (zie vorig bericht, hier was het 3-2, ginder 1-2, na een goal in de laatste 5 minuten) en, sinds donderdag, ook uit de Uefa-beker, door Dynamo Kiev "nota bene" en daarenboven draagt de entiteit Valencia Club de Fútbol een schuldenberg van zo'n 600 miljoen euro. Maar we blijven positief en in't slechtste geval verhuizen we maar naar Villareal. Naar't schijnt hebben ze daar ook een leuke club met betere financieel beheer.

Sneukelen...

Één van mijn favoriete bezigheden in Valencia is in de vele strip-, boeken-, speelgoed, muziek-, video- en allerhand 2de-hands-winkels rond te te snuffelen op zoek naar nieuwe potentiële toevoegingen aan mijn - ondertussen al erg uitgebreide - verzameling 'trastos' (dat is Elena's moeder's benaming voor eender welk voorwerp dat geen 'immédiat' functioneel nut heeft en bijgevolg gewoon maar in de weg ligt).

Later op de dag (of week, hangt ervan af of ik moet gaan werken), zal ik uitleggen hoe dit proces, dat ik voor de handigheid "sneukelen" heb genoemd - een leuk werkwoord waar 'de mammie' mij steeds van beschuldigt als ik als een bezetene door de keukenkasten graai, op zoek naar iets eetbaar - precies in zijn werkwoord. Het proces in kwestie houdt immers verscheidene stappen in en vereist daarom een strikte logistieke organisatie.

Nu ga ik snel onze tickets voor de bekermatch Valencia-Sevilla van vanavond halen. Het schijnt namelijk dat die 'marisco'-vretende Andalusiërs nogal wat publiek trekken, er zijn gisteren immers al zo'n 26.000 tickets over de toonbank gegaan. Het feit dat de bekerfinale hier in Mestalla (het stadion van Valencia waarvan de laatste uren binnenkort geteld zullen zijn) wordt gespeeld zal ook wel iets te maken hebben met de plotse 'copa-manía'.

Tot later...

Metamorfosis

Ondertussen zijn we al een kleine week terug in Valencia. Na een terugkeer van een tweetal weken naar onze respectievelijke 'heimats' zitten we opnieuw op onze stek langs de Turia, in "Jaume I el Conqueridors's" stad. Voor ons beide is 2 weken-durende pauze de aanzet geweest tot een frisse - een naar het eind van het kerstverlof ook erg verlangde - start.

Tijdens onze eigen 'kerstvakantie' zijn we allebei tot een dubbele conclusie gekomen: langs de ene kant zijn we ons bewust geworden van de sterke affiniteit die we beide voelen voor onze streken (Elena wist dit al langer, ik echter niet), daarnaast hebben we kunnen bevestigen hoe content we zijn in onze nieuwe omgeving.

Ikzelf, had voor ik naar het vaderland terugkeerde veel twijfels over hoe het zou zijn. Na enkele maanden in een nieuwe levenswijze ondergedompeld geweest te zijn, vroeg ik me af of ik nog wel zou inpassen in de vroegere habitat. Tot mijn verrassing paste ik echter beter in dan tevoren. Pas na enkele maanden afwezigheid heb ik kunnen beseffen hoe erg de 3 straten waaruit Winksele-Delle bestaat aanvoelen als een thuis. Daarenboven ook het kleine Leuven, dat voor ons beide niet minder dan 'verstikkend' begon te werken na zoveel jaren (voor Elena 'maar' 4, voor mij een tiental) en zelfs het rurale Aarschot, waar ik als uk zoveel gezellige uren in de warme heemst van opa en oma doorbracht.

Geuren en indrukken die me enkele maanden geleden een door hun onverdraagbare eentonigheid gevoelloos maakten, vormden nu een verwelkomend palet, kwamen op me af, vergezeld van impulsen die ik al lang niet meer gewaar werd, ideeën die ik sinds jaren niet meer bedacht had.

Kort gezegd, ik had een bredere blik nodig om de schoonheid van m'n thuis werkelijk te kunnen waarderen. Enkele jaren geleden heb ik het met twee vrienden (op café uiteraard) gehad over de mogelijkheid om jezelf te veranderen. Zij waren van mening dat het perfect mogelijk was jezelf te 'herkneden', in functie van externe factoren waar je vroegere zelf in mindere mate mee om kan. Op dat moment was ik het hier ronduit niet mee eens. Ik had namelijk aan de lijve kunnen ondervinden dat er aan bepaalde externe factoren door geen enkele interne transformaties het hoofd kan geboden worden. Nu moet ik mijn mening herzien, in mijn theorie de vaststelling integreren die stelt dat sommige mensen een modificatie van externe factoren vereisen om tot interne transformaties te komen, terwijl anderen over genoeg inherente energie en mogelijkheden beschikken om vanuit zichzelf tot een transformatie te komen.

Met andere woorden, ik kon mezelf pas veranderen in een in andere omgeving, die bijgevolg andere factoren en parameters inhield. Wanneer ik hier een andere taal spreek, tegen andere mensen, in een ander milieu, doe ik dat zelf ook op een andere manier dan ik dit in het oorspronkelijke milieu, tegen bekende mensen, in eender welke taal zou doen.

Om te veranderen moest de rest eerst veranderen, zo kon ik vanuit die verandering ook de oorspronkelijke omgeving terugzien met de vertederende blik, vermeld in eerdere alinea's.

Conlusie: in weinig tijd heb ik veel dingen (waaronder ook personen) teruggezien, hieronder verscheidene die ik hier ontegensprekelijk mis en liefst zou willen meenemen om mee te veranderen en verder te gaan. Ondanks dit gemis, verkies ik deze dingen, die ik in zekere zin onvermijdelijk toch met me meeneem, vanop een afstand lief te hebben en zo steeds weer verrast te worden bij een gelukkig weerzien, zij zullen immers eveneens veranderd zijn.

Veel groeten aan allen die gemist worden. Ik neem jullie overal met ons mee.

Nick




ps: Excuses voor het, bij momenten absurde, jargon. Als het een troost mag zijn,ik kon er ook niet altijd aan uit.