Vorige week waren Elena en ik getuige van de mooiste en, totnogtoe, ruimste (4-0)thuisoverwinning van Valencia dit seizoen. Daarmee kwamen ze alleen aan de leiding en hield Villa stand bovenaan de topschutterslijst. Reeds in de zesde minuut trof de kleine Asturiaan raak na een initieel afgeblokt schot.
Ondanks de ruime cijfers dient gezegd te worden dat bezoeker Numancia goed voor de dag kwam en de ruime cijfers vooral te wijten zijn aan het feit dat ze tot op heden de enige ploeg zijn geweest die naar Mestalla kwam om te voetballen.
Ondanks die goede bedoelingen maakte die andere kleine Asturiaan (hier noemen ze Villa en Mata het Asturiaanse duo, hoewel deze laatste eigenlijk van oorsprong uit Burgos komt) er in de 73ste minuut toch 2-0 van. Afgezonderd voor doel, besloot het 1,70 m grote vergif, terwijl 40000 Valencianen en doelman Juan Pablo een kapbeweging met buitenkant rechts verwachtten, toch de met de punt van de linkervoet onder de verbouwereerde doelwachter te schuiven.
De overige goals kwamen te vallen als gevolg van de offensieve ijver van een wanhopig Numancia en enkele snedige counters van een uitgekookt elftal dat hiermee nog steeds z'n maximum in eigen huis behoudt.
De enige teleurstellende noot van de namiddag werd geblazen door 'El puñal de Benicalap', beter bekend als Vicente Rodriguez. U weet wel, die begaafde buitenspeler die enkele seizoenen geleden no als een 'prima ballerina' over de linkerflank dartelde, tegenstanders tot drie maal toe door de benen spelend, om dan terwijl deze laatstgenoemden - nog duizelig van de voorgaande dribbels - hopeloos trachtten uit te vissen welke kant ze uit speelden, wijl een praatje met een fan makend rustig z'n veters te knopen en vervolgens de bal met een dergelijke precisie voor te zetten dat toenmalig centrumspits Mista het leer met zondagseditie van de Marca (of wellicht eerder de Superdeporte) in de ene en een tasje koffie in de andere kant kon binnentikken.
Diezelfde Vicente, een luttele drie seizoenen geleden nog wekelijks een 40000-tal priapismes veroorzakend met zijn magistrale 'rushes', slenterde die betreffende zondag moedeloos over het veld, blijk gevend van zulke lusteloosheid, alsof zijn favoriete haarstylist die week ziek was gevallen.
Zijn doelpunt, gescoord als gevolg van een gemillimetreerde pass - die menig toeschouwer aan het salliveren bracht - van zijn maatje Mata, maakte zijn bescheiden invalbeurt enigzins goed.
Desalniettemin trok die namiddag meer dan één 'yomu' (de plaatselijke 'O-side boys') met zwaar hart en weemoedige blik in de ogen naar Manolo's bar. In de goudgekleurde tint van hun eerste pot Cruzcampo konden zij beelden ontwaren van de Vicente van weleer. De lichtvoetige gazelle die bij het horen van het eerste fluitsignaal even uitdagend in de tribunes tuurde en op de begintonen van het Zwanenmeer, al trippelend het veld van de onfortuinlijke tegenstander van die dag begon af te draven.
Kom terug, in in zwart en wit getooide Nijinsky! Haal je tutu en balletschoenen vanonder het stof en laat die kapper voor wat hij is! Je haar ligt er, ondanks alles, geweldig bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten