Na enkele weken van 'writer's block' schrijf ik eindelijk nog eens een bericht op onze blog. In feite wilde ik Elena onder druk zetten om eindelijk ook eens iets te schrijven door de blog te boycotten tot dit gebeurde. Nu, zoals jullie kunnen zien heeft ze ondertussen haar steentje bijgedragen. Zeg nu zelf, een blog met als titel 'elenick' die enkel en alleen uit mijn gelul zou bestaan, dat is het ook niet.
Ondertussen is er al heel wat gebeurd. Wat we juist allemaal hebben meegemaakt zal ik jullie later op de namiddag of morgen moeten vertellen, want ik ben net gebeld voor een opdracht in het Huis van Justitie (letterlijk vertaald). Dus...tot later.
Goed, ik ben terug van de rechtbank waar ik een kerel uit Sierra Leone die onder verdenking van huishoudelijk geweld in het Engels moest bijstaan. Nu, over de voorbije weken kan ik (zoals andere bloggers plegen te doen) een trilogie waar Tolkien een puntje aan zou kunnen zuigen schrijven, maar afgaande op mijn eigen weigerachtigheid om lange teksten van een computerscherm af te lezen zal ik proberen een korte samenvatting te geven.
We zijn in de tussentijd nog enkele keren naar Mestalla geweest en totnogtoe hebben we Valencia nog niet zien verliezen, sterker nog, dit seizoen is nog geen enkele ploeg punten komen rapen bij de 'Chés' (4-2 tegen Deportivo la Coruña en 2-1 tegen Marítimo ->Uefa beker). Zoals jullie al dan niet weten staat VCF aan de leiding in de Liga en heeft het onder andere Club Brugge geloot in de groepsfase van de Uefa Cup, voor liefhebbers die graag tot hier komen om VCF-FCB bij te wonen (04.12.2008). Verblijf kan geregeld worden. Neem contact op! Bruhhe-supporters die niet tegen een grapje (of meerdere) kunnen, gelieve zich te onthouden). Ik vertel er wel bij dat we de daaropvolgende dag naar Cantabrië (Elena's woonst) trekken, dus wie komt, kom eerder en reken niet op slaapplaats de dagen daarop.
Verder zijn we ook vaste klanten geworden in de bar van plaatselijke legende Manolo 'del Bombo', je weet wel, die goedgevulde grapjurk die sinds 1982 (WK in Spanje) geen enkele wedstrijd van 'la Roja' gemist heeft en rond deze tijd ongetwijfeld Brussel onveilig maakt met zijn reuzetrom (let maar op het getrommel tijdens de wedstrijd van morgen). Ik heb hem beloofd een sjaal van een Belgische ploeg mee te brengen. Wat ik er uiteraard niet heb bijverteld, gezien hij mij die avond van bier verstrekte, is dat ik hem die sjaal in geval van zijner wangedrag bij een Belgische thuisnederlaag dezer woensdag in zijn gat steek, maar dat hoefde ik er ook niet bij te vertellen, dat spreekt immers voor zich.
Verder hebben we ook eindelijk elk een fiets (gekocht op de 'rastro' = rommelmarkt) en kunnen we ons verplaatsen zonder spierblessures op te lopen. Ook hebben we een nieuwe huisgenoot, een sympathieke Italiaan (u leest het goed, hij heeft ons zelfs - tot nu toe - nog niet bestolen) genaamd Stéfano, uit Sardinië. We zijn al enkele malen met de student in kwestie 'op de lappen' geweest en hij kan zelfs drinken. Dit geldt tegenwoordig niet meer voor ondertekende, maar tegenover de gemiddelde Erasmusstudent/Spanjaard kan dat toch nog tellen.
Verder vullen we onze dagen met uitstappen naar stadsdelen die we nog niet kennen, avondjes uit met Elena's internationaal getinte klas studenten Spaans (een Hongaar, een Ijslandse, een Amerikaan en een Deen), onze plaatselijke vrienden Josete en Esther of het vriendelijke Duitse koppel (het doorbreken van taboe's houdt niet op, ik neem aan dat ik al verteld heb over de propere Chinees?) en uiteraard met werken aan mijn master-paper, die eindelijk vorm begint te krijgen.
Tot zover onze exploten in een notendop. Je kan dus wel zeggen dat we het erg goed stellen en heel blij zijn met onze nieuwe thuisbasis.
Ondanks al deze leuke belevenissen is vandaag voor ons echter een grijze, of zeg maar donkere, dag. Je hebt misschien gehoord over de regenvlaag/storm die de Comunitat Valenciana vorige week donderdag getroffen heeft. Zie je, hier in Valencia regent het niet veel, maar wanneer Odin ons dan toch eens van water verstrekt werpt hij graag de frustratie van de droge dagen in één keer van zich af met nog wat donder en bliksem erbij. Die dag zijn er bijgevolg een resem straten ondergelopen en zelfs enkele dodelijke slachtoffers gevallen. Één van de niet-dodelijke slachtoffers vond ik de daaropvolgende dag op het pleintje voor de supermarkt. Een kleine duif, die ineengedoken van de kou op de aarden ondergrond zat. Ik nam hem mee naar huis en de afgelopen dagen heeft hij hier bij ons doorgebracht. Het leek erop dat hij aan de betere hand was en zelfs ongeveer klaar om terug naar buiten te trekken, tot hij eergisteren plots een terugval kende om gisteren rond negen uur 'savonds zijn laatste adem uit te blazen. Hieronder heb ik gepoogd het verdriet om het verlies van dit beestje, waar we ondanks de korte tijd die hij bij ons heeft doorgebracht erg gehecht aan waren geraakt, van me af te schrijven.
De tekst is in het Spaans. Als ik één dezer dagen de goesting vind er een vertaling aan toe te voegen zal ik dat doen. Tot dan, kunnen de lezers die minder vertrouwd zijn met de Spaanse taal alvast een poging wagen.
(Para- y por) 'Polluco'El viernes pasado he encontrado una cría de palomita en el patio delante de Mercadona. Estaba hecha muy 'boluca', me imagino que por el frío, ya que el día antes hubo una tormenta muy grave. A primera vista, me parecía que estaba muerta, sin embargo, al tocarla se puso a moverse y a soltar unos gemidillos. Me la he llevado a casa, donde la pusimos en un 'tupper', entre papel de cocina, con un platito con água y unos trozos de pan. Al cabo de un rato, ya se ponía a moverse un poco más. Aparentemenre revitalizada por el calor, empezaba a arreglarse las plumitas. No obstante, durmió gran parte del resto del día. Por la noche, la pusimos al lado de la cama, dentro de su cajita. Decidimos guardarla hasta que pudiera volar. La llamamos 'Polluco', por sus plumas suavecitas.
Al despertarnos el día después, Polluco se estaba haciendo mucho 'grooming' en la cajita. Ya podía salir de allí y se ponía a buscar rinconcitos cómodos por el cuarto. Sólo cagó en el bolso que robamos al informático que ya no vive aquí - y una vez en el suelo - o sea que nos parecía un pajarito muy limpio. Ya hacía ruiditos y parecía estar mucho mejor.
El domingo, Polluco se levantó muy animadillo, andaba sin parar por el cuarto, soltando gemiditos de pájaro y ruiditos con el piquito. Sobre el mediodía, le dejamossalir a la terraza y aparentemente se lo pasaba pipa. Cuando lo sacamos dentro por la tarde, y lo llevamos con nosotros al salón, sin embargo empezaba a hacer unos ruiditos raros, como soplos o toses. Le he vuelto a poner en la terraza, ya que nos imaginábamos que le gustaba más estar fuera y se quejaba porque le habíamos sacado de su parquecito. Al ponerle dentro, por la noche, seguía haciendo los ruiditos. Le pusimos en una caja de cartón más grande, para que no estuviera andando por el dormitorio, con papel de cocina y algo para comer. Se durmió gimiendo.
El lunes, por la mañana, Polluco seguía dormido como un tronquito cuando yo me desperté. Había meado mucho, pero el papel de cocina la absorbía. No había tocado la fruta ni los cereales que le había dejado la noche anterior. Como tenía que ir a trabajar fuera de Valencia, no me daba tiempo a cambiarle el papel, pues me limitaba a desearles un buen día a él y a Pustraki y me fui, fijándome en cerrar la puerta del cuarto, por si saliera de la caja.
Al volver a casa sobre las tres de la tarde, me contó Elenuca que le habían robado el móvil y el mp3. Con este asunto, no me podía a dedicar tanto a Polluco. Sin embargo le notaba algo flojillo. Al ponerle en el poyo de la ventana que abre a la terraza, perdía el equilibrio y le tenía que ayudar a colocarse bien. Sobre las ocho de la noche, al haber tomado las medidas que requieren el robo de un móvil - copiar la tarjeta SIM y bloquer la original - y pasar por unas tiendas, le cambié el papel y le devolví a su caja. Seguía muy desanimadillo, pero me imaginaba que sólo tenía sueño y le cerré la ventana para que no le diera aire. Sobre las nueve, se ponía a llover mucho y me fui al cuarto, en principio para mirar cómo estaba Pustraki. Como Polluco estaba dentro y la ventana cerrada, no me preocupaba tanto por él. No obstante, le eché un vistazo y veía que estaba durmiendo en una posición muy rara, con la cabecita inclinada hacia abajo. Le tomé en manos para averiguar que le pasaba y no daba señales de vida, sólo movía las alitas de vez en cuando, como si le diera un escalofrío. Le llevé al salón, donde Elenuca, y le dije entre lágrimas que creá que Polluco se había muerto. Nos quedamos mirándole mientras le daban un par de 'escalofríos' más, hasta que ya no hacía nada. Me quedaba con la idea que a lo mejor dormía profundamente, ya que tenía los ojitos cerrados y le pedí por favor que se despertara un momento, pero no me contestaba. Le devolvimos a su cajita, donde le puse un pañuelito de almohada, para que no se torciera su cuellito en sueños.
Elenuca opina que en lugar de haberle dejado morir en la calle, le hemos regalado unos días más, que pasó con dos personas - y una tortuguita - que le han querido mucho. Yo sólo espero que se haya dormido en mis manos en el salón, mientras le acariciaba la cabecita la gente que le quería, en vez de soluco en el dormitorio.
Hasta ahora, sigue en su cajita, ya que no sabemos muy bien con el cadavercito. Cada vez que entro, tengo una ligera esperanza que tal vez se haya despertado. De todos modos, ya no cierro la puerta al salir. Así podrá ir adonde quiera.
Ter vervanging voeg ik maar een andere foto, waarop het idool in kwestie in de zwarte uitrusting van enkele jaren terug te bewonderen is toe.
