Let niet teveel op de vorige post.
Ik moest even een ei kwijt en wist niet waar anders het te leggen.

Morgen naar Bratislava (17 mei is een feestdag in zowel Tsjechiě als Slowakije)tot zondag en zaterdag ook even langs Wenen.

Groeten

El ´problema´ Benzema

Al considerar el ´parcours´ des ´les Blues´ en 2011 los franceses van mirando las cifras de su querida selección y concluyen que tienen defensa, pero que no saben marcar.

En 2011, destaca el número 17: 17 partidos sin perder (el último fue contra Bosnia-Herzegovina el 7 de Septiembre de 2010), pero también 17 goles en 13 partidos. Cifras que aún son una mejora al compararlas con el año 2010, en él que anotaron una media de un gol por partido.

Todo esto no tiene que sorprender a nadie. En efecto, Francia lleva tiempo jugando sin 9. Desde que se fue del Lyon, por alguno extraña razón, todo el mundo relacionado a su carrera futbolística ha intentado transformar a Karim Benzema en un delantero punta. Cosa que, simplemente, no es.

En el fútbol inherente al sistema 4-3-3 que en los últimos años, en gran medida bajo impulso de los tremendos éxitos del Barcelona, un delantero punto puede tener dos perfiles: el primero es rápido, juega con cara hacia la portería adversaria, abre muchos huecos y define a primer toque, el segundo es alto y fuerte, se queda cerca del área, gana duelos en el aire y permite subir al resto del equipo guardando el balón.

El anteriormente mencionado Benzema tiene, sin duda, muchas cualidades, pero su perfil no corresponde con ninguno de estos dos. No tiene la velocidad y la definición del primero, ni la estatura y el posicionamiento del segundo. Sólo hay que considerar el último partido con su selección - frente a Bélgica - para ver que sigue bajando hacia la línea medular a pedir balones: siendo algo que a ningún 9, de cualquier perfil, se le debería ocurrir.

Entonces, tenemos ante nosotros a un jugador anacronístico que no tiene su lugar en esta generación del fútbol o más bien un modelo de jugador híbrido, de nueva generación al que el sistema mismo se debería adaptar?

In het vorige bericht atribueerde (loop naar de hel spelling checker! dat woord bestaat, zo niet, heb ik zonet een leenwoord ingevoerd) ik onterecht een arm aan de heer Tomáš Peterka, maar bij nader inzien behoort die toe aan een vriend van Fernando die tegen het eind van het feestje is komen binnenvallen (komt ervan als je Mexicanen uitnodigt). Bij deze een rechtzetting. Je ziet hem hier, links van de twee prettig gestoorden Zdenka en Jakub.

Hieronder ook nog twee foto's van de heksenverbranding op de eerste mei.


Hier ziet ze er nog goed uit.

Hier minder.

Enkele foto's (we zijn nu toch bezig)

Met Halloween pompoenen gekerfd bij Ginny en Fernando thuis -> een Amerikaans-Mexicaans koppel, waarvan ik het Mexicaanse deel via mijn master in Sevilla heb leren kennen en waarmee Elena en ik (vooral Elena, constante correspondentie is niet aan mij besteed) contact mee hebben gehouden tot we naar hier kwamen. De eerste week hebben we op hun (uiterst comfortabele) sofa mogen slapen en tegelijk konden we na twee jaar virtuele correspondentie ook eindelijk bevestigen dat ze echt bestonden.
PS: Elena's pompoen is de kleinste, die van Fernando de meest vamp-erotische en de mijne de sjiekste.

Ons eerste appartement in Korunni, Vinohrady.

Een momentopname van m'n verjaardag in de 'Big Lebowski', een legendarische Praagse bar.
Van links naar rechts op de achtergrond: Fernando, Ginny, Honza I (of Jan), Marie en Honza II(or ook Jan) -> de laatste drie zitten in dezelfde klas (vandaar Honza I & II), Fernando en Ginny werden eerder vermeld.
Van rechts naar links op de voorgrond: Calvin, het achterhoofd van Reena, het haar van Marta, de arm van Tomás (Tom :) -> de eerste twee leerde ik kennen via Fer en Ginny, Marta is een vriendin van Paula (één mijner flatgenoten), Tom (en zijn arm) is een vroeger student

Nog eentje van de Narozenina (verjaardag :)
Rechts van me zit Krystof (een flatgenoot) naar m'n gelal te luisteren, links probeert z'n vriendin Angelina dat te onvluchten, rechts slaagt Maria (een andere vriendin van Paula) daarin

Nog twee genodigden, Zdenka en Jakub, beide studenten, beide prettig gestoord

Dubbel bezoek in de paasvakantie.
Van links naar rechts: Lynn, Mammie, Mirka, één of andere dronkenlap die mee aan tafel kwam zitten voor de foto, diens drinkebroer, Bart

Diezelfde avond in Staropramen bar 'Potrefená Husa', waar de Hoegaerdens reusachtig zijn...blllleeeuuuh

Alweer bezoek, de week daarop. Gerry en ik aan Jiraskovo Námesti, bij de Moldau.

Heksen verbranden in Strizkov.

Ondertussen toch al meer dan een half jaar in Praag en nog steeds niks geschreven. Is er daar dan niks waarover iets te vertellen valt? Misschien gebeurt er daar gewoon niveel? Juist wel.
Misschien kan dat wel deze erg lange stilte verklaren. Er is namelijk heel wat gebeurd en er is hier ontzettend veel te zien. Zoveel dat het soms moeilijk in woorden om te zetten is.
In feite heb ik al ettelijke malen voor het toetsenbord gezeten, vingers in aanslag, maar nooit volledig overtuigd van de potentie om iets concreets neer te typen. Hopelijk heb ik vandaag meer succes.

Ik profiteer in feite van een kleine tussenpauze die een vervelende buikgriep voor me gecreëerd heeft. Zo heeft een mens, overlevend op water, toast en zwarte thee (vandaag voor het eerst met een beetje suiker "hoera!")- wat tijd de dingen op een rijtje te zetten.
Tijd is een sleutelwoord in deze paragraaf, gezien je er daar hier, in vergelijking met Salamanca zeker, zeer weinig van hebt. Praag is een hoofdstad en houdt aan een navenant ritme.
Natuurlijk kies je daar ook zelf voor. Genoeg mensen die een Erasmus komen doen of wat aanmodderen in een 'sabbatjaar' en zo al lachend tussen twee cocktails en goedkope Tsjechische sigaret tussen de vingers op één van de vele internationale 'houseparties' verklaren dat het toch zo makkelijk leven is in Praag. Het spreekt voor zich dat ik diezelfde mensen een klein beetje haat.
Ze hebben gelijk natuurlijk, maar als je verder wil gaan dan dat oppervlakkige 'expats'(een term die ik hier geleerd heb)-sfeertje vind je toch wel meer.

Veel mensen in Praag zelf hebben het juist heel moeilijk om te overleven. De lonen zijn drie keer zo hoog dan in de rest van het land - veel mensen spreken zelfs van Praag en Tsjechië, als ware het twee naties - , maar de prijzen zijn dat ook en in vele aspecten veel hoger. Het is moeilijk te sparen en als je bezwaren hebt tegen 'flatsharing' (nog zo'n nieuw woord, hier kende ik het concept al wel) besteed je 3/4 van je loon aan je woonst.

De enige remedie is dus veel werk aannemen (ik zeg aannemen gezien de helft van het land schijnt te werken met een soort "handelslicentie" waardoor je in feite functioneert als je eigen individueel bedrijf. Handig voor je werkgever, want die ziet er zo vanaf je ziekteverzekering en sociale bijdragen te betalen, dat komt op je eigen conto) en zuinig zijn.
Gelukkig doe ik m'n werk redelijk graag en ben ik nu eenmaal "een gierige pin" :)

Over dat werk: ik geef nog steeds les Engels "Waarom Engels? Je kan toch ook Frans geven? ... en Spaans? ooh...je spreekt 'Dutch'? Daar is ook veel vraag naar!"
Neen, neen en neen! Nuja, kan allemaal best zijn, maar Engels geniet voorlopig nog steeds m'n voorkeur. Naar Spaans en Frans is niet zo heel veel vraag en met 'Dutch' kom je al snel terecht bij multinationals en die mijd ik liever.
M'n Engelse studenten zijn voor het overgrote deel vriendelijke mensen uit de welgestelde middenklasse (de laatste der Mohikanen) en vaak ook nog schoolgaand. Ga je richting die andere talen...laten we zeggen dat je publiek dan danig verandert. Hoe ik dat weet? Ik weet nu eenmaal zeer veel (Excuses, als ik schrijf word ik betweterig. Gelukkig dan maar dat ik het niet te vaak doe.)

Over de stad dan (het gaat best vlot vandaag, vast de thee met suiker, die trouwens héérlijk smaakt, na vier dagen zonder ook maar iets van zoetigheid). Praag is een hoogst merkwaardige stad, waar je de vergane glorie nog zo in terugziet (alweer excuses, mijn waarde vriend Bart Wouters is op bezoek geweest en die zet een mens aan tot dergelijke proza). De majestueuze gebouwen die het stadscentrum bevolken staan in schril contrast met de oost-blok blokken (die vond ik wel leuk) in de buitenwijken en de twee middeleeuwse burchten aan weerszijden van de Moldau.
Ik heb per toeval een privé-student die geschiedenis en sociologie geeft en die kan eindeloze verhalen over de mythes en historische plekken van Praag, Tsjechië, Bohemië en het oude Oostenrijk-Hongarije vertellen.

Verder is er heel veel te doen; concerten, festivals, exposities,... Toen de oudjes enkele weken geleden op bezoek kwamen viel me op dat ik in feite nog maar 10% van alles wat hier steekt gezien heb. Ik heb meteen mammie's gidsboekje gepikt, dat ik nu pagina per pagina aan het uitpluizen ben.

Goed, tot hier, denk ik. De inertie slaat weer toe en m'n thee is bijna op. Als ik nog es ziek ben vertel ik wel es over de omgang met de Tsjechen. Laten we het er voor nu op houden dat ze heel aimabel zijn en ik al verscheidene Tsjechische vrienden gemaakt heb. Over het bier moet ik het misschien ook nog es hebben. En over de kinderen, die iets gedisciplineerder zijn dan hun Spaanse tegenhangers (heeft z'n positieve en z'n negatieve kanten natuurlijk, maar voor mij vooral positieve :D). Over het hockey misschien ook. Ze hebben net - teleurstellend - brons gehaald op het WK.

Tak, tady vás nechám, hier laat ik jullie. Juist, over de taal heb ik niet al te veel gerept omdat daar in feite geen beginnen aan is. Ik begin stilletjes aan te begrijpen wat ze zeggen maar om het zelf om te zetten...

Veel groeten.