Ondertussen zijn we al een kleine week terug in Valencia. Na een terugkeer van een tweetal weken naar onze respectievelijke 'heimats' zitten we opnieuw op onze stek langs de Turia, in "Jaume I el Conqueridors's" stad. Voor ons beide is 2 weken-durende pauze de aanzet geweest tot een frisse - een naar het eind van het kerstverlof ook erg verlangde - start.
Tijdens onze eigen 'kerstvakantie' zijn we allebei tot een dubbele conclusie gekomen: langs de ene kant zijn we ons bewust geworden van de sterke affiniteit die we beide voelen voor onze streken (Elena wist dit al langer, ik echter niet), daarnaast hebben we kunnen bevestigen hoe content we zijn in onze nieuwe omgeving.
Ikzelf, had voor ik naar het vaderland terugkeerde veel twijfels over hoe het zou zijn. Na enkele maanden in een nieuwe levenswijze ondergedompeld geweest te zijn, vroeg ik me af of ik nog wel zou inpassen in de vroegere habitat. Tot mijn verrassing paste ik echter beter in dan tevoren. Pas na enkele maanden afwezigheid heb ik kunnen beseffen hoe erg de 3 straten waaruit Winksele-Delle bestaat aanvoelen als een thuis. Daarenboven ook het kleine Leuven, dat voor ons beide niet minder dan 'verstikkend' begon te werken na zoveel jaren (voor Elena 'maar' 4, voor mij een tiental) en zelfs het rurale Aarschot, waar ik als uk zoveel gezellige uren in de warme heemst van opa en oma doorbracht.
Geuren en indrukken die me enkele maanden geleden een door hun onverdraagbare eentonigheid gevoelloos maakten, vormden nu een verwelkomend palet, kwamen op me af, vergezeld van impulsen die ik al lang niet meer gewaar werd, ideeën die ik sinds jaren niet meer bedacht had.
Kort gezegd, ik had een bredere blik nodig om de schoonheid van m'n thuis werkelijk te kunnen waarderen. Enkele jaren geleden heb ik het met twee vrienden (op café uiteraard) gehad over de mogelijkheid om jezelf te veranderen. Zij waren van mening dat het perfect mogelijk was jezelf te 'herkneden', in functie van externe factoren waar je vroegere zelf in mindere mate mee om kan. Op dat moment was ik het hier ronduit niet mee eens. Ik had namelijk aan de lijve kunnen ondervinden dat er aan bepaalde externe factoren door geen enkele interne transformaties het hoofd kan geboden worden. Nu moet ik mijn mening herzien, in mijn theorie de vaststelling integreren die stelt dat sommige mensen een modificatie van externe factoren vereisen om tot interne transformaties te komen, terwijl anderen over genoeg inherente energie en mogelijkheden beschikken om vanuit zichzelf tot een transformatie te komen.
Met andere woorden, ik kon mezelf pas veranderen in een in andere omgeving, die bijgevolg andere factoren en parameters inhield. Wanneer ik hier een andere taal spreek, tegen andere mensen, in een ander milieu, doe ik dat zelf ook op een andere manier dan ik dit in het oorspronkelijke milieu, tegen bekende mensen, in eender welke taal zou doen.
Om te veranderen moest de rest eerst veranderen, zo kon ik vanuit die verandering ook de oorspronkelijke omgeving terugzien met de vertederende blik, vermeld in eerdere alinea's.
Conlusie: in weinig tijd heb ik veel dingen (waaronder ook personen) teruggezien, hieronder verscheidene die ik hier ontegensprekelijk mis en liefst zou willen meenemen om mee te veranderen en verder te gaan. Ondanks dit gemis, verkies ik deze dingen, die ik in zekere zin onvermijdelijk toch met me meeneem, vanop een afstand lief te hebben en zo steeds weer verrast te worden bij een gelukkig weerzien, zij zullen immers eveneens veranderd zijn.
Veel groeten aan allen die gemist worden. Ik neem jullie overal met ons mee.
Nick
ps: Excuses voor het, bij momenten absurde, jargon. Als het een troost mag zijn,ik kon er ook niet altijd aan uit.
