Vandaag hebben we ons abonnement voor Valencia C.F. gekocht. We kochten het van een heel vriendelijk koppel wiens kinderen dit seizoen niet naar de wedstrijden kunnen gaan, daar de arme stakkers moeten werken op zondag. Jammer, maar de één z'n dood is de ander z'n droom die in vervulling gaat. De eerste 15 minuten hebben Elena en ik elkaar herhaaldelijk in de arm geknepen. Tot één van ons overging tot erger geweld en we ons rekenschap gaven van het feit dat we wel degelijk zaten waar we dachten te zitten.
Het pamflet waarop we het nieuws van het abonnement lazen sprak van de 4de rij in sector 9. Er werd echter niet bijvermeld dat de eerste 3 rijen onlangs werden weggehaald uit veiligheidsoverwegingen. We zaten bijgevolg letterlijk op de 1ste rij. De geur van het pasgemaaide gras vulde ons neusgaten. Enkele zoden die tijdens de opwarming losschoten gleden langs onze gezichten. De 22 acteurs op het veld brachten hun vertoning op een afstand die ook gedeeld zou worden over pot en pint. Dit alles daagde ons nog voor het startsignaal werd gegeven. Hieronder maak ik van de gelegenheid gebruik om een kleine bespreking van de wedstrijd neer te typen. Zij die uit aversie voor het spelletje of nijd liever niet verderlezen slaan deze best over.
De wedstrijd kwam ietwat kalm op gang en Valencia bevond zich meer op haar eigen helft dan die van de (bescheiden doch goed georganiseerde) tegenstander, Osasuna - ook wel bekend als "¡Puta Osasuna, todos a una!". Het hemelse spitsenduo, dat die avond bestond uit de ongevenaarde Fernando Morientes en David 'el 7 de España' Villa werd niet bereikt en de hoge ballen die een hard werkende 'moro' toch met zijn van donkere lokken gespeende kruin wist te beroeren vonden geen medemaat. De anders magistrale dribbels van Joaquin 'el pisha' Sánchez en Juan 'rata' Mata waren niet in zicht en het mager gestockeerde middenveld stond er met de weemoedige Braziliaan Edu en de overbetaalde Portugees Manuel Fernandes wat al te statisch bij.
Moet wel gezegd worden dat ondanks de relatieve offensieve onkunde in de 1ste helft het verdedigend compartiment goed werk leverde en het navarraanse collectief nooit de indruk gaf het doel van Braziliaanse belofte-international Renan 'geen Belg die mijn netten op deze Olympische Spelen bezoedelt' Brito te bedreigen. Het centrale duo Alexis-Albiol toonde zich meer dan bekwaam de schaarse aanvallen van het gelegenheidskoppel Plasil-Portillo af te slaan. En de flanken werden door Italiaan Moretti en Portugees Miguel (door deze laatste al iets secuurder dan door de eerste) nauwkeurig vastgezet.
Tijdens deze iets minder opwindende eerste helft konden we ons toch vermaken met de melodieuze doch overtuigende gezangen van de Valenciaanse ultras, die op zo'n 20 meter afstand hun gal spuugden op het Pamploons gespuis dat het geweide gras bevuilde met hun heidense noppen. De minder opwinding aan onze kant was ook deels te wijten aan het feit dat de schaarse Valenciaanse offensieve acties, die er ook wel waren, zich aan de andere kant van het veld voltrokken.
In de 2de helft richtten ze hun geschut echter onze kant op en konden we ten volle genieten van de fluwelen baltoetsen van 'el guaje' en consorten. Ook al ging mijn persoonlijke held Fernando er in de 57ste minuut af voor oudstrijder Angulo, toch konden we ons verwarmen aan die vinnige combinaties die de hedendaagse 'delantera eléctrica' op de mat legden. Na enkele tactische wijzigingen aangebracht door de nieuwbakken architect van Mestalla Unai Emery - Fernandes eindelijk onder de douche ten voordele van David 'ik haat Koeman' Albelda, Joaquín van de rechterflank naar het centrum en sneltrein Pablo Hernández in zijn plaats op de kant - begonnen het roodblauwe bastion eindelijk te buigen om, na een tweede gele kaart voor Azpilicueta na een fout op Mata, ook te kraken onder impuls van diezelfde dribbelkont, die een meesterlijke 'early cross' van 'el pistolero asturiano' - die mede deze gemillimetreerde pass alle criticasters van slechte wil die het ooit gewaagd hebben hem een goaltjesdief te noemen vakkundig de mond snoerde - loepzuiver in de verste hoek verlengde. Na een eerdere verwittiging op de paal moest doelman Ricardo López (ook gekend onder het alias 'no es un portero, es una puta de cabaret' of anders "¡Ricardo, jódete!") zich na 83 minuten dan toch gewonnen geven.
Nauwelijks van de schok bekomen strompelden we een tiental minuten later het stadion uit. We hadden het nog steeds moeilijk om in overeenstemming te komen dat wat net gebeurd was geen gedeelde dagdroom of zelfopgelegde hallucinatie geweest was, terwijl we met melancholische blik naar het reeds bij romantisch maanlicht staande en onder zware regen kreundende stadion gaapten. Na thuiskomst stootten we echter op onweerlegbaar bewijs van onze deelname aan dit voetbal festijn. Na een blik op de bovenstaande afbeeldingen of onderstaande link, met bijzondere aandacht voor de twee halve gares die achter Juan Mata het net gescoorde doelpunt vieren, zullen jullie het met ons eens zijn dat de dagdroom wel degelijk heeft plaatsgevonden.
Groeten,
een nog steeds in extase Elena en Nick
